O 24 de maio cumpriranse trece anos da súa morte. Lois Pereiro (Monforte 1958) só escribiu en vida dous poemarios -Poemas 1981/1991 e Poesía última de amor e enfermidade 1992-1995- e formou parte das dúas antoloxías colectivas De Amor e Desamor (I-II); non lle deu tempo a máis. Como di nun dos seus versos: "o futuro é por forza alleo a min".
Para M.A. Fernán-Vello a súa poesía "conforma unha crónica existencial, unha bitácora dramática da súa propia vida". Nela percíbense conexións coa poesía centroeuropea, consecuencia da súa devoción por Peter Handke ou Thomas Bernhard, aos que lía na súa propia lingua, porque se manexaba sen problemas en francés, inglés e alemán.
AGARDAMOS QUE ESTE POEMA VOS LEVE AOS SEUS LIBROS.
Noites en branco como sabas húmidas
nas circunvalacións do meu cerebro
tendidas sempre ó vento do perigo
da erupción e da combustión eterna
doutra pel desexada que ardería
no lume que a súa visión provocara.
En min aniñan sempre ano tras ano
as aves migratorias
que buscan climas cálidos
nun exilio forzado polo inverno
vencidos desarmados e cautivos
os seus feridos corazóns perplexos
que a dor vai tinguindo dun odio frío.
Unha estación no inferno, outra no ceo
temporalmente amable e despexado,
e ó final sempre a triste pulcritude
doutro ensaio xeral do soño eterno.
4 comentarios:
Gracias por la referencia, no lo conocía.
El metro que en castellano da endecasílabo, ¿se cuenta igual en gallego? En catalán se lo considera decasílabo.
"Outro ensaio xeral do soño eterno" es todo un verso para acabar.
Grazas. Alégranos pensar que a nosa información poida ser grata aos que a lean.
Si, o verso final en galego é un endecasílabo, en catalán, claro, a derradeira palabra tería só dúas sílabas.
Gracias.
Lo de la métrica catalana no es tanto porque se diga "etern" (que en efecto, es así), sino porque la manera de contar es distinta. Resumiendo mucho, en castellano (y veo que en gallego) se cuenta hasta el último acento + 1 sílaba (por eso al agudo se le suma una, al plano, nada, y al esdrújulo, se le resta una), mientras que en catalán se cuenta solo hasta el último acento, sin sumar nada. Diría que hay alguna otra lengua románica en la que ocurre lo mismo, pero no recuerdo ahora en cuál. Son diferencias de recuento, no de oído; un decasílabo catalán (a la italiana, no a la manera de March) suena igual que los endecasílabos de este poema, aunque se llame distinto.
Así era o cómputo silábico na lírica medieval galega e penso que tamén é así en francés.
Publicar un comentario