O teatro Colón da Coruña vibrou ata os alicerces esta fin de semana coa representación de Yerma, unha desas obras que se actualiza con cada representación e que sempre desexas volver a ver outra vez.
Estreada por primeira vez o 29 de decembro de 1934 no Teatro Español de Madrid protagonizada por Margarita Xirgu, Yerma, a muller que desexa ser nai por enriba de todas as cousas e está condenada non só a non conseguilo senón tamén a ser vítima do machismo do seu home, foi representada centos de veces. Lorca pon aquí de relevo o máis primitivo das paixóns humanas botando man das esencias máis profundas da súa Andalucía natal. E á mestría de Lorca para mesturar o universal co local, o culto co popular, a lírica coa prosa, coa fin de chegar a todos, únese neste caso a do director Miguel Narros para captar o mundo lorquiano e facérnolo chegar o máis puro posible, sen manipulacións.
A Yerma de Miguel Narros é unha obra coral, como a concebiu Lorca, na que a protagonista sae reforzada co protagonismo que adquiren os personaxes secundarios, pezas clave para comprender en toda a súa amplitude o drama que está a vivir a protagonista principal. Como a de Lorca, a Yerma de Miguel Narros é unha obra sobria e austera, porque como el mesmo deixou dito, quixo volver " á esencia da obra: o drama dunha muller que cre que naceu fértil e non consegue ser nai. E tamén o drama da terra na que vive, na Andalucía máis árida, mal repartida e mal cultivada, que ten que soportar longos periodos de sequía."
En Yerma a simboloxía adquire unha importancia fundamental, e iso ponse de relevo a través da palabra, pero tamén da escenografía, da posta en escena, da luz...: os contrastes entre as escenas interiores escuras, estáticas e opresivas e as exteriores luminosas, dinámicas e alegres, ata a escena final, na que tamén o exterior se contamina da traxedia de Yerma; a brancura das sabas das lavandeiras fronte ao negro das roupas das cuñadas de Yerma; a presenza da auga, símbolo de fertilidade, imperceptible ao comezo para os espectadores, agochada na acequia construída no piso do escenario, que vai tomando protagonismo in crescendo ata facerse dona do escenario dun xeito espectacular no mesmo momento en que o desexo de Yerma de ser nai comeza a ser loucura; a presenza do telúrico, o lume da paixón, o aire da liberdade... E todo envolto na música de Enrique Morente e a voz da súa filla Estrella.
Poucas veces unha Yerma foi tan lorquiana: as palabras, a escenografía, a musica, o saber dicir dos actores e actrices... EXCEPCIONAL, MARABILLOSA!
Ningún comentario:
Publicar un comentario