"Como diciamos onte", dis que dixo Frei Luís de León cando retomou as súas clases na Universidade de Salamanca despois dun tempo recluído na cadea. E nós? Que palabras traducen os nosos sentimentos despois de dous meses de non contactar coas aulas?
Sexa como for volvemos ao noso traballo, un traballo especial: a paideia, difícil privilexio.
Dise que son malos tempos para a educación porque vivimos nunha época en que a cultura da imaxe nos devora sen que opoñamos resistencia e o reinado do efémero se instala nas nosas casas. Pero a verdade é que nunca foi doado. Vai implícito na propia palabra "educare" = "preparar a intelixencia e o carácter dos nenos para que vivan en sociedade". Case nada! E se nos fixamos nos sinónimos o susto que podemos levar aínda é maior: "adestrar, afinar, amaestrar, civilizar, documentar, domesticar, exercitar, ensinar, formar, guiar, facer home, informar, levar da man, preparar, pulir, reprender, tutelar, dar unha lección, machacar en ferro frío...", María Moliner dixit. Quen é o coitado que se deixa facer todo iso sen regañar os dentes sequera de cando en vez?
Indubidablemente temos un labor difícil pero tamén apaixoante, un traballo do longo percorrido para o que hai que adquirir a resistencia do corredor de fondo se queremos aguantar a proba ata o final. Que como se consegue? Cada quen ten a súa estratexia: para moitos será unha cuestión de simple supervivencia, para outros unha cuestión vital: crer no que fai.
Sexa como for volvemos ao noso traballo, un traballo especial: a paideia, difícil privilexio.
Dise que son malos tempos para a educación porque vivimos nunha época en que a cultura da imaxe nos devora sen que opoñamos resistencia e o reinado do efémero se instala nas nosas casas. Pero a verdade é que nunca foi doado. Vai implícito na propia palabra "educare" = "preparar a intelixencia e o carácter dos nenos para que vivan en sociedade". Case nada! E se nos fixamos nos sinónimos o susto que podemos levar aínda é maior: "adestrar, afinar, amaestrar, civilizar, documentar, domesticar, exercitar, ensinar, formar, guiar, facer home, informar, levar da man, preparar, pulir, reprender, tutelar, dar unha lección, machacar en ferro frío...", María Moliner dixit. Quen é o coitado que se deixa facer todo iso sen regañar os dentes sequera de cando en vez?
Indubidablemente temos un labor difícil pero tamén apaixoante, un traballo do longo percorrido para o que hai que adquirir a resistencia do corredor de fondo se queremos aguantar a proba ata o final. Que como se consegue? Cada quen ten a súa estratexia: para moitos será unha cuestión de simple supervivencia, para outros unha cuestión vital: crer no que fai. Mais o obxectivo desta entrada non era escribir un "speech" senón recomendarvos tres libros excelentes que lin este verán e que poden servir para comezar o novo curso. Os tres teñen como tema común a educación e os tres pódennos servir para facer algo que sempre lles pedimos aos alumnos, uns minutos de reflexión. Porque, aceptémolo ou non, a deformación profesional fainos ir perdendo reflexos e vainos incapacitando pouco a pouco para enfocar o tema con perspectiva. Trátase de Creer en la educación de Victoria Camps, Mal de escola de Daniel Pennac e Ser quien eres de Emilio Lledó. O primeiro e o terceiro son dous libros de ensaio cuxos títulos conteñen xa a esencia do que imos atopar no seu interior: "o problema fundamental que ten a educación nos nosos días é a falta de fe" e "o home non é outra cousa senón o que a educación fai del". E finalmente o segundo é unha mestura de autobiografía, novela e ensaio que aborda a educación dende o punto de vista do mal estudante. 
Non quero, non obstante, esquecer outros dous libros, de lectura amena e divertida, que tratan tamén o mundo das aulas, un deles, A Clase de François Bégaudeau, xa o reseñamos o pasado curso neste blogue con motivo da súa publicación e da estrea da película do mesmo nome, o outro, Crónica de un profesor de secundaria de Toni Sala, publicado no 2002, ofrécenos a testimuña directa dun profe de lingua e literatura desde dentro, unha crónica "persoal, complexa e significativa dun mundo que nos interesa e nos afecta a todos".
SÓ VOS QUEDA ELIXIR POR ONDE EMPEZAR, PERO ISO DEIXÁMOLO AO VOSO LIBRE ALBEDRÍO.
Non quero, non obstante, esquecer outros dous libros, de lectura amena e divertida, que tratan tamén o mundo das aulas, un deles, A Clase de François Bégaudeau, xa o reseñamos o pasado curso neste blogue con motivo da súa publicación e da estrea da película do mesmo nome, o outro, Crónica de un profesor de secundaria de Toni Sala, publicado no 2002, ofrécenos a testimuña directa dun profe de lingua e literatura desde dentro, unha crónica "persoal, complexa e significativa dun mundo que nos interesa e nos afecta a todos".
SÓ VOS QUEDA ELIXIR POR ONDE EMPEZAR, PERO ISO DEIXÁMOLO AO VOSO LIBRE ALBEDRÍO.
Ningún comentario:
Publicar un comentario