SABER PERDER

Din por aí que á terceira vai a vencida e así foi no caso de David Trueba, guionista, director de cine e novelista que este ano gañou o Premio Nacional da Crítica con Saber perder, un libro no que tal vez coste traballo entrar, pero que unha vez dentro vai medrando en interese e acaba atrapándote ata o final.
A novela narra as historias de catro personaxes, tres deles da mesma familia: A de Silvia, unha adolescente de dezaseis anos que entra no mundo dos adultos da man do futbolista arxentino Ariel Burano, fichado por un equipo español; a propia historia de Ariel; a do pai de Silvia, Lorenzo, abandonado pola súa muller Pilar, que atopa o amor con outro home, e a de Leandro e Aurora, os avós de Silvia, que viven a súa traxedia particular de vellez e enfermidade. Historias paralelas que ás veces se cruzan e que rematan coa crueldade coa que suceden as cousas na vida real, sen milagros nin cambios de última hora. Porque Trueba busca transmitir a vida cotiá, a rutina duns personaxes vulgares, vencidos da vida, que viven entre as súas propias frustracións, os seus desexos, os seus medos e as diversas formas de enfrontarse a eles, que buscan a felicidade e foxen da soidade.
Pero na novela destaca tamén o retrato que se fai do mundo do fútbol, -que o autor describe como “un medio muy complicado porque está rodeado de corrupción, intereses cruzados y los jugadores muchas veces carecen de otra capacidad que no sea la destreza física”- e o retrato da cidade de Madrid, onde sobreviven a duras penas entre os abandonados pola fortuna unha masa anónima de inmigrantes.
Martín Nogales, un dos membros do xurado que premiou a novela, di que Trueba conta “como sobrevivir cuando las cosas a nuestro alrededor se derrumban”, que “no es una lección menor en los tiempos en que vivimos”. Segundo a súa opinión, un dos logros do libro é como vai trazando a historia na que presenta “un entramado social, duro, difícil” pero faino “a través del cristal del humor y suaviza su crudeza”
Trueba reivindica a lección das pequenas derrotas cotiás. Como di el mesmo: "vivimos en una época en que el triunfo y la fama se sobrevaloran e incluso se miran como algo perfecto”, e lamenta que na actualidade se impoña o baremo deportivo que obriga a gañar sempre para calibrar o éxito e a felicidade porque “la vida tiene un final que no se parece a la medalla olímpica”. “Sobrevivir sigue siendo la gran aventura”.