MÉRCORES POÉTICOS

SE ENVELLECEMOS XUNTOS

Se subo ata o teu berce

e me remonto polo anos

son neno contigo en celestes

mañás de balanzos e sinos,

préndome ao voo da túa saia

e esperto ao amor

nun mencer cheo de alas.

Mais, se envellecemos xuntos,

se desandamos o vieiro da vida

paso a paso,

mirarei nos teus ollos

o esvarar do tempo

norde como un barco.

Se envellecemos xuntos

e desfago a madeixa dos meus días

ao teu lado

fareime confidente

do teu camiño sen pegadas

do teu canto e do teu ánimo.

Compartirei o sal, o leito

e o abrazo,

saberei escuramente que o noso paso

polo mundo non é en balde.

Se envellecemos xuntos,

se te acompaño neste tránsito,

deixarei bolboretas lenes

nas túas pálpebras cansas,

escoitarei o repenicar da chuvia

nas xanelas da nenez,

sentirei a túa voz

esmorecerse en calma.

Bastarame para entendelo todo

o ollar confidente desa túa luz sen ansia.

[X. López Valcárcel, En voz baixa. Ferrol: S. C. Valle-Inclán, 1997]