Hoxe cúmprese o 176 aniversario do nacemento de Eduardo Pondal e ímolo lembrar dedicándolle este MARTES POÉTICO. Eliximos un poema seu no que se presenta a si mesmo como un bardo agobiado pola responsabilidade de ser o receptor das voces dos antepasados, ou o que é o mesmo, a conciencia da raza.
Da alma no fondo
eu levo unhas cordas,
que a cada momento
soando están soas:
se estou vixiando
ocúpanme as horas;
se en prácido sono
os membros repousan,
axítanse insomnes,
xa doces, xa roucas.
En vano, febrento,
nas luitas recónditas,
o ánimo ousado
en vano se esforza
por domar o tumulto sublime,
as férvidas notas,
soberbias, agrestes,
salvaxes, grandiosas,
que ¡ai! no profundo
dos bardos repousan,
¡cal repousan as chispas que dormen
nas altas curotas!
Queixumes dos pinos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario