O 12 de xuño de 1909 nacía en Seivane, concello de Abadín, A. Iglesia Alvariño. Como todos os nenos de familia labrega daquela época estudou no Seminario, circunstancia que o marcaría intelectualmente. Profesor de latín, tradutor, ensaísta, crítico literario, poeta, Aquilino foi un home cunha grande formación clásica, como podemos ver na perfección formal dos seus versos nos que se mesturan as resonancias clásicas grecolatinas con influencias da poesía contemporánea.Iglesia Alvariño publica na preguerra Señardá (1930) e Corazón ao vento (1933) e na posguerra Cómaros verdes (1947), que marca o inicio da recuperación da poesía galega despois de dez anos de silencio, De día a día, que recolle poemas escritos entre 1933 e 1960, Lanza de soedá (1961) e Nenias (1961), orixinariamente unha sección de Cómaros verdes, co engadido de novas composicións. En 1964, morto xa o poeta, publicaríase Leva o seu cantare, unha edición de poemas inéditos preparada por un grupo de amigos.
A biblioteca, nun momento en que os estudos de Humanidades en xeral e de clásicas en particular están en perigo de extinción, quere lembrar ao autor de Cómaros verdes e agasallarvos con este poema seu:
Nos curros de Aldoar
Non na cama de hexámetros virxilianos
con Deiopea. Nos curros de Aldoar
durmiu esta noite o vento con Oreade.
*
Os seus bicos sabían a queirogas
a rosadas e xestas de Valiño
con flores e niños de xemexeme.
*
Traguía nas súas mans un soño ledo
de aloumiñar centeos e liñeiras.
E a súa voz era moi noviña
de falar coas loias no camiño do sol.
*
Vento pagán de ollos verdes,
ti n'afundiches frotas nemigas no Tirreno!
*
Nese teu mar de grañas infinitas
arrempuxas os pailebotes craros
dos cantares das leiras.
Cómaros verdes (1947).
.jpg)
Ningún comentario:
Publicar un comentario