Iniciamos o ano cunha celebración que nos cae moi de preto, os 50 anos de Memorias dun neno labrego, un libro fundacional da narrativa infantil e xuvenil galega, editado en B. Aires o 5 de xaneiro de 1961. Quen lle ía dicir a Neira Vilas que o xénero que acababa de inaugurar en galego acadaría un desenvolvemento tan importante na nosa lingua.
Memorias dun neno labrego é o libro máis lido e máis traducido ata este momento na literatura galega. E aínda que hoxe o prototipo de neno galego xa non é rural senón urbano, continúa a ser unha obra de referencia para que os rapaces das vilas e cidades de Galicia coñezan como vivían os seus avós ou os seus pais hai tan só 50 ou 60 anos nesas aldeas abandonadas ás que se cadra van pasar dous ou tres días nas vacacións.
O protagonista destas memorias chámase Balbino, e comeza presentándose así:
"EU SON...
BALBINO. Un rapaz da aldea. Coma quen dis, un ninguén. E ademais, probe. Porque da aldea tamén é Manolito, e non hai quen lle tusa, a pesares do que lle aconteceu por causa miña.
No vrao ando descalzo. O pó quente dos camiños faime alancar. Magóanme as areas e nunca falta algunha brocha pra espetárseme nos pés. Ergome con noite pecha, ás dúas ou tres da mañán, pra ir co gando, restrevar ou xuntar monllos. Cando amañece xa me doi o lombo e as pernas. Pero o día comenza. Sede, sol, moxardos.
No inverno, frío. Ganas de estar arreo ó pé do lume. Muiños apeados. Faladurías de neves e lobos. Os brazos son coma espeteiras pra encolgar farrapos. Murnas, fridas, dedos sin tentos.
¡Qué saben desto os nenos da vila!
Eles iñoran o que eu penso mentras boto ó corpo un gurruncho de caldo con broa. Ou o que sinto cando estou no monte pingando, aterecido, vendo por entre a chuvia un pantasma bretemoso en cada árbore. [...]
BALBINO. Un rapaz da aldea. Coma quen dis, un ninguén. E ademais, probe. Porque da aldea tamén é Manolito, e non hai quen lle tusa, a pesares do que lle aconteceu por causa miña.
No vrao ando descalzo. O pó quente dos camiños faime alancar. Magóanme as areas e nunca falta algunha brocha pra espetárseme nos pés. Ergome con noite pecha, ás dúas ou tres da mañán, pra ir co gando, restrevar ou xuntar monllos. Cando amañece xa me doi o lombo e as pernas. Pero o día comenza. Sede, sol, moxardos.
No inverno, frío. Ganas de estar arreo ó pé do lume. Muiños apeados. Faladurías de neves e lobos. Os brazos son coma espeteiras pra encolgar farrapos. Murnas, fridas, dedos sin tentos.
¡Qué saben desto os nenos da vila!
Eles iñoran o que eu penso mentras boto ó corpo un gurruncho de caldo con broa. Ou o que sinto cando estou no monte pingando, aterecido, vendo por entre a chuvia un pantasma bretemoso en cada árbore. [...]
Eu quixera andar mundo. Ir por mares e terras que non coñezo. Nacín e crieime na aldea pero agora síntoa pequena, estreita. [...] Teño pensamentos que non lle podo contar a ninguén. Algúns non me entenderían e outros chamaríanme tolo. Por eso escribo. [...]
Son Balbino. Un rapaz de aldea. Un ninguén."
SE AÍNDA NON COÑECEDES AS MEMORIAS DE BALBINO É O MOMENTO DE COÑECELAS. SEGURO QUE NON VOS DEIXARÁN INDIFERENTES.
.jpg)
Ningún comentario:
Publicar un comentario