OS MARTES, POESÍA

Eu son a que non tiña nome
a que no sarego esperaba unha palabra
que me fixese unha
entre as cousas
a que perdida na moitedume esculcaba o silencio
eu a ignorada da linguaxe
exiliada do mundo das concretas matérias
que nomeamos arxila
pan maínzo
paxaro
eu anónima presenza cara á morte
eu sílaba sen chama
até que chegaches de pronto e me chamaches
e fun feal
pan ácimo
esquina dunha praza na que sempre agardabas
eu son a que agora posui todos os nomes
a gardadora secreta do alfabeto
a que ti escolliches
despois de longas búsquedas e enquisas
na dirección do vento
para fundar o idioma da ternura.
Pilar Pallarés.