Morte e vida das palabras é o título do poema co que Bernardo Atxaga inicia o seu libro O fillo do acordeonista. E comeza así:
Así morren
as palabras antigas:
como folerpas de neve
que tras dubidar no aire
caen ao chan
sen unha queixa.
Debería dicir: calando.
Onde están agora as cen
maneiras de dicir bolboreta?
Na costa de Biarritz recolleu
Nabokov un daqueles
nomes: miresicoletea.
Olla, está agora baixo a area,
como a lasca dunha cuncha.
[...]
O porqué hai palabras afortunadas e palabras sen fortuna é un misterio, pero así é. J. Ruíz Mantilla nun artigo publicado en El País di que hai palabras que "un buen día caen en desgracia y nadie sabe muy bien por qué ha sido. La gente deja de usarlas; es la primera denuncia. Después los académicos, aquellos sabios encargados de la vigilancia de la lengua, las sentencian a morir arrojándolas fuera del diccionario." Aínda que hai algúns académicos como Muñoz Molina que opinan: "Creo que hay que ser cauteloso. Al fin y al cabo, una palabra tampoco ocupa tanto espacio. Eso si, a no ser que sea una palabra fantasma que en realidad no se ha usado nunca." Tamén hai casos nos que os académicos intentan resucitalas. "El procedimiento en estos casos es fácil. Volverlas a usar", lembra Ruíz Mantilla.
Porén, hai palabras cunha vitalidade e unha capacidade de adaptación tan extraordinaria que sobreviven ao paso do tempo sen necesidade de protección, como é o caso dun sinfín de palabras que teñen a súa orixe nos remotos tempos da Grecia antiga. Cantas palabras de orixe grega estamos a utilizar a cotío, mesmo sen ser conscientes moitas veces de que é así? Para que reflexionedes sobre isto deixámosvos a continuación algúns exemplos:
A LISTA, COMO PODEDES SUPOÑER, É MOITÍSIMO MÁIS LONGA. QUEN SE APUNTA A CONTINUALA? AGARDAMOS AS VOSAS PALABRAS.
Ningún comentario:
Publicar un comentario